O odnosu enformela i crteža mnogo je diskutovano. Enformel po svojoj nužnoj prirodi podrazumeva odbacivanje svake osmišljene intervencije, on nije slikanje per se, već svojevrsni proces nastanka jednog prizora sveobuhvatnosti koji počinje negde izvan i postoji mnogo pre (Mića Popović). Crtež sa druge strane predstavlja intenciju, majstorstvo, plan delovanja. Tako gledajući, namere enformela i crteža suprotstavljene su. Ali mi sada stojimo pred „enformel“ crtežima Vere Božičković Popović i tu nepodudarnost ne možemo da nazremo. Mića Popović je ovu pojavu definisao kao crtanje slike u svom tekstu Ogled o Enformelu: „Za razliku od klasičnog redosleda: crtež pa slika, u Enformelu crtež može da nastane samo posle slike, da mu slika bude predmet, model za crtanje..“ To je nova stvarnost koju nove likovne tendencije tada smelo otkrivaju. Umetnost lišena estetizma, i nametnutog režima, jednom rečju, oslobođena, na dobrom je putu da bude iskrena, a samim tim i bačena u rizik nesagledive mutne dubine, kako samog stvaraoca, tako i likovne misli koja tek treba da nađe svoje mesto.
Vera i u drugim svojim fazama ostavlja formi sposobnost lučenja, te i kada pribegava figuralnom prikazivanju ona to čini kroz određeni dijalog prostora i materije. Takva dela u sebi nose eho nepojmljivosti dimenzija, zgrade su oblaci i oblaci zgrade, a nebo se nastavlja tamo gde se prekida ulica, jedino čovek je odvojen od prizora, deli ga njegovo telo, koje se ne može presaviti kao što se presavija forma predela. Zato je predstava ljudske figure unutar tih kompozicija retka pojava. Crteži Njujorka koja je Vera napravila osamdesetih godina prošlog veka, mogli bi biti crteži bilo kog drugog grada, kada ne bismo znali da je to Njujork. Uzrok tome je njena opredeljenost za slikanje nevidljive stvarnosti, za davanje prednosti efemernim fenomenima dana, odnosa materija i linija, same strukture predela, pre nego njegovog značenja. Lazar Trifunović je to opisao na sledeći način: „Sve ono što je stvarni Njujork, služi ovde kao povod kako bi se sistemom ogledala ušlo u prostor i svi topološki odnosi proučili iz jedne unutrašnje pozicije. Zar i u enformelu nije ostvarena ta ista ideja ulaska u sliku?“
Spoznaja o apsurdu otvara prostor za ideju svemogućnosti. Skromno pristupajući svetu pre svega kroz gledanje, i svest o neznanju, ali slutnju unutarnje spone svega vidljivog, umetnik, kao što je to bila Vera Božičković Popović, može da stvori sopstveni predlog dimenzije i da ga iza sebe ostavi kao lični odraz, koji postoji mnogo duže od lica opipljivog.

Minja Lazareski